Value Investor

ณ กาลครั้งหนึ่ง เราเป็นเด็กหนุ่ม ทำงานเป็น programmer

เราได้งานตั้งแต่เรียนอยู่ปี 3 เทอม 2 แล้ว เราได้งาน ได้ job offer ตั้งแต่เราเรียนยังไม่จบ
เราถูกจองตัวไปทำงานเอาไว้แล้ว มันดูเหมือนทุกอย่างได้ถูกปูทางเอาไว้อย่างสวยงาม (ตอนนั้นเราคิดแบบนั้นจริง ๆ ) พอเรียนจบ สอบเสร็จ ก็ทำงานเลยทันที

ตอนนั้นเราคิดว่าตัวเองเงินสะพัด เพราะ programmer เงินดี รายได้สูง

เราไม่เคยต้อง worry เรื่องตังค์
เราเป็นเด็กหนุ่ม ไม่ได้มีภาระอะไรมากมาย

โถ พ่อเด็กโง่ ช่างคิดไปได้ว่าตัวเองเงินสะพัด
ตอนนั้นเรายังเด็กจริง  ๆ ยังด้อยประสบการณ์นัก

คิดเอาง่าย ๆ ว่า เป็น programmer ยังไงก็ไม่อดตาย
ยังไงก็มีงานทำ
เหมือนชีวิตมันได้วาดเอาไว้อย่างสวยงาม
รถคันแรกที่เราอยากจะซื้อคือ BMW (แต่ก็ไม่ได้ซื้อ)

โถ พ่อเด็กโง่
ตอนนั้นเรายังเด็กนัก
เราเพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัย ยังอ่อนต่อโลกมาก

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น อยากลอง อยากลองอะไรด้วยตัวเอง
อยากรู้ว่าการซื้อขายหุ้นมันเป็นยังไง เราก็เลยเปิด online trading account กับบริษัท broker ที่สิงคโปร์ เราคิดว่าน่าจะเป็นบริษัทในเครือของ UOB หรือไม่ OUB นะ

เราเริ่มซื้อขายหุ้นที่สิงคโปร์ ด้วยก้อนเงินไม่เยอะมาก น่าจะไม่เกิน SGD 5,000
มันนานมาแล้ว เราจำตัวเลขไม่ได้จริง ๆ 

เราก็แค่บอกกับตัวเองว่า ถ้าขาดทุน ก็ขาดทุนด้วยจำนวนเงินเท่านี้ละกัน
เนื่องด้วยเราเป็นเด็ก IT ตอนนั้น บริษัทที่เราถนัดก็จะเป็นด้วย technology stock เราก็จะซื้อหายหุ้นพวก technology stock

เราเรียนรู้ด้วยตัวเอง
เราลองผิดลองถูกด้วยตัวเอง
เราไม่มีการซื้อหนังสือการซื้อขายหุ้นอะไรมาอ่านทั้งสิ้น
คือลองผิดลองถูกด้วยเงินก้อนนั้นเลย

บอกได้เลยว่า เป็นอะไรที่ไม่แนะนำนะครับ
มันเป็นการใช้ชีวิตอยู่ด้วยความประมาท ไม่ดีเป็นอย่างมาก
ชีวิตตอนเป็นหนุ่ม มันเป็นอะไรที่โลดโผน เราไม่แนะนำ

เราก็คิดเอาง่าย ๆ ว่ามันไม่น่าจะยาก

เออ... ตอนนั้นเรายังเด็กนัก แต่ก็คิดเอาง่าย ๆ ว่า เป็น programmer เงินเดือนเราเยอะอยู่แล้ว (คิดเป็นเด็ก ๆ อีกหละ)

สมัยเมื่อครั้งกระโน้น เราเป็น trader เราเป็นพวกซื้อมาขายไป
หุ้นบางตัวจะเป็นพวก speculate 
ดึกดื่นเที่ยงคืนเราก็ต้องคอยอ่านข่าวเศรษฐกิจ พวก business news ซึ่งก็ดีนะ เราได้ความรู้

คืออ่านข่าวว่าตลาดโลกวันนี้เป็นยังไงบ้าง เราก็จะเน้นดูตลาด Hang Seng ของฮ่องกง, Nikkei ของ ญี่ปุ่นและ NASDAQ ของสหรัฐ เราก็พอจะเดาได้แล้วว่าวันรุ่งขึ้นจะเกิดอะไรขึ้นที่ตลาดหุ้นที่สิงคโปร์ เพราะความเคลื่อนไหวของตลาดหุ้นมันเชื่อมโยงกันหมดเลย

ถ้าวันไหนเราจะซื้อหรือจะขายหุ้น เราก็สั่งซื้อหรือสั่งขาย online ตั้งแต่ช่วงเที่ยงคืนแล้ว พอตลาดหลักทรัพย์เปิดตอนเช้า เราก็จะได้คิวอยู่หน้า ๆ อะไรประมาณนี้

จากวันนี้ นั่งหวนคิดถึงวันเก่า ๆ เหล่านั้น มันช่างเป็นภาพที่ไม่ค่อยมีความสุขเสียนี่กระไร

มันเป็นอะไรที่วน ๆ เวียน ๆ อยู่แบบเดิม ๆ ตลอดแทบทุกวัน

เราก็ไม่ต่างจากหนูที่วิ่งอยู่ในกลงล้อ หมุนอยู่อย่างนั่นแหละ แต่ก็วิ่งอยู่กับที่

หลาย ๆ ครั้งเราจะเป็นพวกรีบซื้อมา แล้วรีบขายออกไปภายใน 3 วันก่อนทำการ settlement

ซึ่งก็หมายความว่า ถ้าเราสั่งซื้อหุ้น SingTel (Singpore Telecommunication) วันนี้ $2.00
เราซื้อสัก 3,000 หุ้น หรือ 3 lots 

ที่สิงคโปร์ หุ้นจะต้องซื้อขายเป็น lot
1 lot = 1,000 หุ้น
ไม่เหมือนออสเตรเลีย ที่ออสเตรเลียจะซื้อกี่หุ้นก็ได้ ไม่ได้บังคับให้ซื้อเป็น lot

สมมุติว่าเราสั่งซื้อหุ้น SingTel ที่ $2 ต่อหุ้น เป็นจำนวน 3 lots
= $2 x $3,000
$6,000
ค่า broker $15 (เดาเอา มันนานมาแล้ว)
ก็แสดงว่าเราต้องโอนเงินเข้าบริษัท broker $6,000 + $15 = $6,015.00
และเราก็ต้องจ่ายภายใน 3 วันทำการ

แต่ถ้าเราอ่านข่าวมาแล้ว ทำการศึกษามาแล้วว่าหุ้น SingTel มีโอกาสขึ้น
สมมุติว่าวันที่ 3 หุ้น SingTel ซื้อขายกันอยู่ที่ $2.15
ถ้าเราเทขายออกหมด 3 lots
$2.15 x 3,000
= $6,450
ค่า broker $15
เราก็มีเงินในบัญชี $6,450 - $15 = $6,435

ซึ่งเราซื้อมาที่ $6,015 แล้วเรารีบขายออกภายใน 3 ทำการ ก่อนที่ทำการ settlement $6,435

เราก็จะได้กำไร $6,435 - $6,015 
= $420

นี่คือกำไร $420 ที่ได้มาภายใน 3 วัน
นี่คือหุ้นแค่ตัวเดียวนะ
ถ้าเรามีหุ้นหลาย ๆ ตัวหละ มันก็น่าจะสนุกนะ
แต่เราก็ซื้อขายอยู่ไม่กี่ตัว ช่วงนั้น เราเพิ่งเริ่มต้น เพิ่งเริ่มหัดซื้อมาขายไป

Note: หุ้นของ SingTel คือหุ้นที่เราเคยซื้อขายจริง ๆ จ๊ะ

นี่แหละเป็นกลไกที่เราเริ่มเรียนรู้
เรียนรู้เองโดยไม่มีใครสอน
เราก็อาศัยจากการฟังเพื่อน ๆ ที่เป็น programmer ในบริษัทที่เขาซื้อขายกัน
เพื่อนร่วมงานเราหลาย ๆ คนตอนนั้นเล่นหุ้น เราก็เลยไม่รู้สึกแปลกอะไร
แต่ก็อย่างว่าแหละ ทุกคนก็ยังเด็กนัก ตอนนั้น ยังเลือดร้อน ยังคึกคะนอง ยังคิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองเจ๋งกว่าใคร ๆ  

เป็น programmer พวกเราเดินไปไหนมาไหนกันอย่างสง่าผ่าเผย คิดว่าโลกทั้งใบเป็นของเรา โถ พ่อเด็กน้อย พวกสูเจ้ายังเด็กนัก

ช่วงนั้นเหรอ การซื้อหุ้นเพื่อเก็บ มันเป็นอะไรแค่ทฤษฎีสำหรับพวกเรา คนรอบข้างเราไม่ค่อยมีใครทำ เราก็เลยไม่ได้สนใจ ส่วนมากเราก็ซื้อมา ขายไป
กะว่าจะซื้อถูก ขายแพง ว่างั้นเถอะ หารู้ไม่ว่าทุก ๆ คนเขาก็คิดกันแบบเดียวกันนี่แหละ ไม่ใช่แค่เราคนเดียวที่คิดแบบนั้น

ตอนที่เราทำงาน และก็ซื้อขายหุ้นไปด้วย บอกได้เลยว่าเราไม่มีสมาธิในการทำงานเลย เพราะทำงานไปด้วย เปิดหน้าจอดูหุ้นขึ้นลงไปด้วย ดู real-time มันเป็นอะไรที่ไม่มีสมาธิในการทำงานเลยจริง  ๆ

ที่สิงคโปร์ เราสามารถซื้อ IPO (Initial Pubic Offering) ได้จากตู้ ATM เราก็มีซื้อมาเก็บไว้ด้วย 4-5 บริษัท เพราะคิดง่าย ๆ ว่าราคาของ IPO มันถูก เดี๋ยวมันก็จะค่อย ๆ ขึ้น แล้วเราก็จะขาย

หุ้น IPO ที่เราซื้อมา ไม่ใช่หุ้น Technology เพราะหลังจากนั้น เราก็หลงตัวเอง แอบคิดไปเองว่า ตัวเองเก่งแล้ว คิดว่าไม่น่าพลาด เราก็ไปซื้อหุ้นพวกบริษัทก่อสร้างของประเทศจีน ที่เขาเข้ามา trade ที่ตลาดหลักทรัพย์ของสิงคโปร์

แต่หลังจากที่เราซื้อได้ไม่นาน มันก็เกิดเหตุการณ์ 9-11 ขึ้น
หุ้นตกทั่วโลก
เราก็โดนไปด้วย
หุ้นที่เราซื้อมาจาก IPO ขายไม่ออก
เราก็เลยเก็บเอาไว้จนทุกวันนี้

ทุกวันนี้เราก็ยังได้รับเงินปันผล dividend จากหุ้นพวกนี้
แต่บอกได้เลยว่าน้อยมาก
แต่ก็ต้องกัดฟัน กลืนเลือดตัวเอง เพราะราคามันต่ำมาก มันขายไม่ได้ เราก็เลยเก็บมันเอาไว้อย่างนั้นแหละ เหมือนจะเป็นหุ้นสูญ แต่ก็ยังได้ค่า dividend บ้าง ไม่มาก

เราก็เก็บมันเอาไว้เตือนใจตัวเอง เตือนใจความเจ็บปวด

เหตุการณ์เมื่อสมัยนั้น กับสมัยนี้มันเปลี่ยนไป
ตอนนี้เราตั้งใจว่าจะลงทุนเป็น long term เป็น "Value Investor" หรือ VI
เลิกแล้วกับการ trade หุ้น 
ซื้อมา ขายไป เหนื่อยมาก ไม่มีสมาธิในการทำงานเลยตอนนั้น

เราเป็นคนรักการอ่านอยู่แล้ว เราก็เลยมีเวลาศึกษาและอ่านหนังสือมากขึ้น
เราก็เลยเริ่มรู้ว่า อ๋อ Value Investor มันมีจริง ๆ นะ
มันทำได้จริง
ถ้าเรามีเวลาหน่อย เราก็ศึกษาและเลือกลงทุนกับบริษัทที่มัน match กับ investment profile ของเราได้

คราวนี้แหละ มันจะเป็นการลงทุนระยะยาว
มันจะเป็นการลงทุนแบบ VI; Value Investor

พอกันทีกับการซื้อมาขายไปแบบเดิม ๆ ที่เราเคยทำมา
แบบนั้นมันเป็นอะไรที่ไม่ยั่งยืนเลย

เดี๋ยวเรามาเริ่มต้นใหม่ ยังไม่สาย
หุ้นที่สิงคโปร์ ก็ทิ้งไว้นั่นแหละ

เดี๋ยวคราวนี้เรามาลงทุนกับหุ้นของออสเตรเลียละกัน...