ไม่ลืมบุญคุณใคร

เมื่อต้นปี (เพิ่งจะมีเวลามา post) เราก็ได้มีโอกาสนำขนม cake ไปสวัสดีปีใหม่ใครบางคน
เราทำทุก ๆ ปี กับผู้ใหญ่ ๆ ใน Wollongong ที่เราเคารพและรู้จักกันมานาน บางคนก็รู้จักกันมาตั้งแต่ปี 1994 ตอนที่เรายังเป็นเด็กละอ่อน มาเรียนที่นี่ใหม่ ๆ เลย

ปีนี้เราซื้อ cake มาสวัสดีปีใหม่แค่ 2 คน
ไม่เหมือนปีที่แล้ว
ไม่เหมือนปีที่ผ่าน ๆ มา
เพราะบางคนเขาก็แยกย้ายไปอยู่เมืองอื่น ๆ (เราก็คงต้องหาเวลาไปเยี่ยมเขา แต่ก็คงไม่ใช่เทศกาลปีใหม่แล้วหละ)

พี่คนแรกก็เป็นคนไทยที่เรารู้จักกันมาตั้งแต่ 1994 ตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ เรามาที่ Wollongong พร้อม ๆ กัน พี่เขามาทำงาน เรามาเรียนหนังสือ

อีกอันหนึ่งที่เห็นในรูป เราซื้อมาฝากพี่อีกคน คนนี้เขาเคยพนักงานของเรามาก่อน เมื่อปี 2003 

ปี 2003 มันเป็นอะไรที่สำคัญสำหรับเรามาก
มันคือปีแรกที่เราเริ่มการทำธุรกิจ (Feb 2003)
จากเด็กที่ไม่มีความรู้ในเรื่องการทำธุรกิจอะไรเลย เพราะหลังจากเรียนจบ (Computer Science, UOW) เราก็ทำงานเป็น computer programmer

ใช่จ๊ะ เราเขียนโปรแกรม เราเป็นเด็ก nerd เด็กเรียนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว และเราก็ไม่เคยคิดที่จะทำธุรกิจอะไรเลย เพราะงาน IT เงินมันดีอยู่แล้ว

แต่ชีวิตมันก็ผกผัน ออกมาทำธุรกิจ
และก็ต่อยอดมาจนถึงทุกวันนี้ จาก Feb 2003 ถึงวันนี้ เราทำอะไรมาเยอะแยะมากมาย กว่าจะมาเป็น "J Migration Team" ที่คนไทยหลาย ๆ คนรู้จัก

Long story short.... ปีนี้เราก็ได้โอกาสไปนั่งทานข้าวเที่ยงกับพี่คนนี้ เอา cake มาสวัสดีปีใหม่
เขาคือคนที่เป็นพนักงานให้กับเรา ตอนที่เราทำอะไรไม่เป็นเลย เราก็ได้เขากับสามีของเขานี่แหละที่คอยช่วยเหลือเรา ช่วยทำงานให้

เราก็เป็นเด็กคนหนึงที่แต่ก่อนก็ทำอะไรไม่เป็นเลย
เคยทำงานแต่ใน office เป็นโปรแกรมเมอร์
เราเคยคุม team งาน แต่เป็น team งานโปรแกรมเมอร์ ทุกสิ่งอย่างมันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี

ถึงแม้เราต่างคนต่างแยกย้าย แล้วไปเติบโตในสายงานต่าง ๆ ของตัวเอง
ทุก ๆ ปีเราก็มีอะไรให้กับพี่คนนี้เสมอ
ปีนี้เราก็ได้มีโอกาสทำอะไรเดิม ๆ ให้พี่เขาเช่นเดียวกัน เพราะอนาคตก็เป็นสิ่งไม่แน่นอน เราก็ไม่รู้ว่าใครจะย้ายไปจาก Wollongong ก่อนใคร

กับใครสักคนที่เขาเคยช่วยเหลือเรามา ถึงแม้จะอยู่ในฐานะนายจ้างและลูกจ้าง เราก็มีมิตรไมตรีจิตให้พี่เขาเสมอมา

เราไม่เคยลืมว่าเรามาถึงจุดนี้ได้เพราะใคร
เพราะทุก ๆ คนคือฟันเฟืองของชีวิต

เราไม่เป็นวัวลืมตีน

ปีใหม่ปีนี้ บางคนเราก็เลิกที่จะเข้าไปสวัสดีปีใหม่ นั่น นี่ โน่น
เพราะบางคนเราก็ไม่ได้มีอะไรต่อกันมากมาย "ก็แค่" เป็นเหมือนคนไทยรุ่นแรก ๆ ที่เรารู้จักเมื่อครั้งแรก ๆ ที่เรามาเรียนที่นี่ บางทีเราการที่เราเข้าไปหาเขาแทบจะทุกปี เหมือนเรามีใจให้ แต่เขาก็ไม่ได้อีนังขังขอบอะไรกับเรา

บางทีชีวิตคนเรามันก็ต้องมีการ "จัดลำดับความสำคัญ" ของเขาคนนั้นใหม่

บางทีการที่เราเป็นเด็ก เราก็ทำตัวลำบาก
แต่เราก็แอบเข้าข้างตัวเองว่า เขาเป็นผู้ใหญ่ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้เราเคารพเป็นพิเศษ งั้นก็ขอจัดลำดับความสำคัญของเขาใหม่ก็แล้วกัน เราจะได้เอาเวลาของเราไปใช้อยู่กับคนที่เขาคู่ควร