อยากจะให้มันเป็นแค่ฝันร้าย

เคยสูญเสียนะ ไม่ใช่ว่าไม่เคยสูญเสียเลย

แต่ทำไมครั้งนี้มันหนักที่สุด

เมื่อได้รัก มันก็รักหมดหัวใจจริง ๆ

สำหรับคนที่อยู่ การเยียวยาก็สำคัญนะ
พูดคุยกับคนในครอบครัวเรื่อย ๆ 
ระบายความในใจให้ซึ่งกันและกันฟัง

ไม่ต้องถามว่า OK มั้ย
บอกเลยว่าไม่

แต่การได้พูดคุยกับคนในครอบครัว คนที่มีความรู้สึกเหมือนกัน มันก็ช่วยได้
กับคนที่แสดงความเสียใจ นั่น นี่ โน่น จริง ๆ แล้วความเงียบหรือการไม่พูดอะไรเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
ไม่ต้องแสดงความเสียใจ
เพราะความเสียใจและการสูญเสียของแต่ละคน แต่ละ level มันไม่เหมือนกัน

บางคนเขาอาจจะต้องการแค่ใครอยู่ใกล้ ๆ 
บางคนเขาอาจจะต้องการใครบางคนที่คอยรับฟังก็แค่นั้นเอง

แต่ละคนมี healing process ที่แตกต่างกัน
มันขึ้นอยู่ความรัก ความผูกผันที่เรามีต่อเขา
รักมาก ก็เสียใจมาก ทำใจไม่ได้ เพราะมันเกิดขึ้นเร็วเกิน

ของเรา แต่ละวันมันก็มีอารมณ์ที่แตกต่าง
บางวันก็ดูเหมือนจะเข้มแข็ง นั่งทำงานได้ทั้งวัน
บางวันก็ดูเหมือนจะอ่อนแอ ทำงานได้ ไม่มีปัญหา แต่ถ้าว่าง สิ่งที่เรามองเห็นคือมองเห็นหน้าหลานตลอดเลย ทุก ๆ ที่ที่เราเดินไป

เรารู้แหละว่าเราต้องเข้มแข็ง
เรารู้แหละว่ามันต้องใช้เวลา
แต่ตอนนี้มันใหม่เกิน 
มันคงต้องใช้เวลา และก็อาจจะนานหน่อย

ก็แค่อยากจะบอกว่า วันนี้เราเหนื่อยจริง ๆ 
เสียใจจริง ๆ 
อยากจะให้มันเป็นแค่ฝันร้าย
อยากจะตื่นขึ้นมา ก็ยังเจอหน้าหลานอยู่
อยากจะได้อ่าน LINE อ่านข้อความจากเขา
อยากจะเห็นมาเที่ยวที่นี่ช่วงปิดเทอม
อยากจะเห็นเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่อันเป็นที่รักของครอบครัว

ก็แค่นั้นเอง...

​