ความเกรงใจของคนที่เริ่มหายไป

กับธุรกิจหน้าที่การงานที่เราทำ กับการที่เอาตัวเองมาออกสื่อ
กับโลก online ที่เปิด 24 hr

บางทีเราก็รู้สึกว่าชีวิตเราโดนเอาเปรียบ
เบื่อมากเลยกับคำถามที่ส่งมาใน inbox, LINE และก็ email วันอาทิตย์

ทำไมเหรอ เขารอถึงวันจันทร์ไม่ได้เลยหรือไง

ชีวิตทุกวันนี้มันต้องเดี๋ยวนี้ ตอนนี้
I want it now.
I need it now. ยังงั้นเหรอ

มันชั่งเป็นชีวิตที่งดงามเลยนะ

โทรศัพท์มือถือเราก็พยายามปิดวันอาทิตย์แล้ว
พยายามเปิดเป็น flight mode แล้วช่วง weekend 
แต่มันก็มีบางที ที่เราต้องออกไปข้างนอกบ้าง ออกไป gym ไปอะไรบ้าง มันก็ต้องเปิดมือถือบ้าง อะไรบ้าง มันก็ต้องเห็นพวกคำถาม เห็น inbox, เห็น email อะไรต่าง ๆ  

ความยุ่ง ความ busy มันก็ดีนะ
แต่มันก็เหมือนเป็นดาบ 2 คม

กับลูกค้า เราไม่ mind อยู่แล้ว เรา happy ที่จะตอบวันอาทิตย์ ในเวลาที่ว่าง
ลูกค้าเราส่วนมาก (ไม่ทุกคน) ไม่ค่อยเรื่องมากเท่าไหร่ เพราะลูกค้าเราส่วนมากก็ follow เราตามสื่อต่าง ๆ อยู่แล้ว ลูกค้ารู้วิธีการทำงานของเรา ลูกค้าเราส่วนมากจะ leave me alone on Sunday ขอบคุณมากเลยครับ

แต่คนที่ไม่ใช่ลูกค้านี่สิ และก็ดูจากพฤติกรรมแล้ว เราก็คงคิดว่าเขาไม่น่าจะอยู่ในกลุ่มลูกค้าของเราอยู่แล้ว

เราทำงานตรงจุดนี้มานาน เราพอจะสัมผัสได้ว่า คนไหนที่ติดต่อเพราะอยากจะทำ case กับเราจริง ๆ หรือคนไหนเป็นพวกแบบที่ว่า ติดต่อมาเฉย ๆ แหละ เปรียบเทียบราคา หรือหาข้อมูลฟรี ๆ 

ข้อมูลฟรี ๆ เราก็ทำให้แล้วไงครับ ที่หน้า facebook page
ที่ TimeLINE
​ที่ YouTube
เธอจะเอาอะไรกับฉันอีก

คนพวกนี้เราก็เห็นพวกเขาตามพวก facebook group ต่าง ๆ อยู่แล้ว คอยถามนั่น นี่ โน่น
เพราะตัวเราเองก็อยู่ใน facebook group พวกนั้นอยู่แล้ว ก็แค่เราไม่แสดงตนเฉย ๆ 

แต่ก็ไม่เป็นไรนะ เราก็คงต้องค่อย ๆ แก้
ค่อย ๆ หา strategy อะไรของเราไป
แต่บางทีเราก็คิดว่า แล้วทำไมฉันต้องเปลี่ยน ฉันต้องแก้เพื่อพวกเธอด้วยเหรอ
คนเรานะถ้าพวกเขามี "ความเกรงใจ" กันสักนิดหนึง โลกนี้ก็จะดูสวยงามขึ้นอีกเยอะ

ถ้าส่งคำถามมาใน inbox, LINE หรือ email
ถ้าเราไม่ตอบ ก็หาว่าเราไม่ตอบอีก
หาว่าเราติดต่อยาก นั่น นี่ โน่น

เราก็เลยต้องตอบ แต่ตอบไปว่า "ช่วงนี้ไม่ว่างนะครับ โทษที"

คำถามเดียวกัน ถ้าเขาส่งมาวันจันทร์ - เสาร์
เขาอาจจะได้คำตอบที่แตกต่างก็ได้ ใครจะรู้

แต่กับใครบางคน เราก็คิดว่า คลื่นความถี่เราคงไม่ตรงกันแล้วหละ
เราไม่จำเป็นที่จะต้องไปสานอะไรต่อ
สู้เราเอาเวลาของเราไปทำงาน ไปร่วมงานกับคนที่คลื่นความถี่ตรงกัน ทำงานด้วยกันแล้วมีความสุขน่าจะดีกว่า

จริง ๆ แล้วคนส่วนใหญ่ที่เรา dealing ด้วยก็ดีนะ
ก็มีแค่คนส่วนน้อยเท่านั้นที่เป็นแบบนี้

ตบไหล่ตัวเองเบา ๆ 
บอกกับตัวเองว่า "ไม่เป็นไรนะ" เราก็ต้องมองข้ามพวกเขาบางคนไป
แล้วเราก็ concentrate กับคนที่เราคิดว่าเราทำงานด้วยแล้วมีความสุข เรามีคลื่นความถี่ที่ตรงกัน

ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว ชีวิตการทำงานเราก็จะลำบาก
​
ถึงแม้จะเจอปัญหาจุกจิกกวนใจ มันก็แค่ส่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ เอง
เราก็จะยังคงทำงานต่อไปจ๊ะ
ไม่เลิกจ๊ะ เราก็เพียงแค่ต้องคิด ต้องหาวิธีว่าจะ deal กับเรื่องพวกนี้อย่างไร 

เจอะเจอผู้คนเยอะแยะมากมาย
ร้อยพ่อ พันแม่
มันก็ทำให้เราเข้าใจชีวิตมากยิ่งขึ้น

คนเราเติบโตมาจากพื้นฐานชีวิตที่แตกต่างกันจริง ๆ 

"มนุษย์" เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าศึกษาและค้นคว้า (หรือเปล่านะ)