ชีวิตคนเราบางที มันก็มีการจัดลำดับความสำคัญของทุกสิ่งอย่างที่เข้ามาในชีวิต
ไม่ว่าจะทำอะไรก่อนหลัง หรือใครบางคนที่เราก็ต้องตัดออกไปจากวงโคจรของชีวิตเราบ้าง โดยเฉพาะช่วงปีใหม่นี่แหละ เป็นฤกษ์งามยามดี ใครเรายังพอนับถืออยู่บ้าง เราก็ make an effort เข้าไปทักทาย เข้าไปสวัสดีปีใหม่ อะไรก็ว่าไป และเราก็ใช้เวลาส่วนมากไปอยู่ที่วัด ไปอยู่กับกัลยาณมิตร ปีใหม่ปีนี้ บางคนเราก็เลิกที่จะเข้าไปสวัสดีปีใหม่ นั่น นี่ โน่น เพราะบางคนเราก็ไม่ได้มีอะไรต่อกันมากมาย "ก็แค่" เป็นเหมือนคนไทยรุ่นแรก ๆ ที่เรารู้จักเมื่อครั้งแรก ๆ ที่เรามาเรียนที่นี่ บางทีเราการที่เราเข้าไปหาเขาแทบจะทุกปี เหมือนเรามีใจให้ แต่เขาก็ไม่ได้อีนังขังขอบอะไรกับเรา บางทีชีวิตคนเรามันก็ต้องมีการ "จัดลำดับความสำคัญ" ของเขาคนนั้นใหม่ บางทีการที่เราเป็นเด็ก เราก็ทำตัวลำบาก แต่เราก็แอบเข้าข้างตัวเองว่า เขาเป็นผู้ใหญ่ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้เราเคารพเป็นพิเศษ งั้นก็ขอจัดลำดับความสำคัญของเขาใหม่ก็แล้วกัน เราจะได้เอาเวลาของเราไปใช้อยู่กับคนที่เขาคู่ควร เมื่อเราได้ "จัดลำดับความสำคัญ" ของเขาใหม่ เรารู้สึกเบา เรารู้สึกสบายใจ เราไม่หลอกตัวเองอีกต่อไป คนเราบางที มันก็ถึงจุดที่ต้องแยกย้าย ทางใครทางมัน เพื่อเราจะได้เอาเวลาของเราไปทำอะไรอย่างอื่น เมื่อคิดได้ และทำได้เช่นนั้นแล้ว เรารู้สึกเบา รู้สึกว่าตัวเรามีคุณค่าขึ้นมาทันที บางทีเราก็แอบถามตัวเองว่า ทำไมไม่ตัดคนพวกนี้ออกไปจากชีวิตให้นานกว่านี้นะ เพราะคนบางคนเขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราเลยจริง ๆ เรานั่นแหละที่มัวคิดว่าเขาสำคัญ เราก็คิดว่าเป็นคนไทยด้วยกัน อยู่เมืองเดียวกันมานาน เราก็ให้ความเคารพหน่อยก็แล้วกัน อะไรประมาณเนี๊ยะ แต่พอ ๆ คิดไปแล้ว เรารู้สึกว่ามันเป็นการเสียเวลานะ สู้เราเอาเวลาของเราที่มีไปอยู่กับคนที่เขาเห็นคุณค่าของเราน่าจะดีกว่านะ เออ เมื่อคิดได้แบบนั้นแล้ว มันก็รู้สึกเบา รู้สึกสบายจริง ๆ นะ เราก็แอบโง่อยู่ตั้งนาน ไม่เป็นไรนะ ชีวิตคือการเรียนรู้ |
AuthorJohn Paopeng Archives
January 2025
Categories |