แก

ฉันกับ “แก” เราเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ที่เมืองไทย

เราเจอกันตัวเป็น ๆ ครั้งล่าสุด ก็น่าจะ 19 ปีที่แล้ว
ทุกครั้งที่ฉันกลับเมืองไทย เวลาเราก็ไม่ค่อยตรงกัน และแกก็ย้ายไปทำงานทำการอยู่ที่อื่นแล้ว แต่ฉันก็ยังแวะเวียนเข้าไปไหว้คุณพ่อคุณแม่ของแกเสมอ เพราะคุณพ่อคุณแม่ของแก ก็เหมือนพ่อของฉันแม่ของฉัน เพราะฉันก็เรียกคุณพ่อของแกว่า “พ่อ” และเรียกคุณแม่ของแกว่า “แม่” มาตลอดตั้งแต่เด็ก ๆ ที่เราเรียนหนังสือด้วยกัน

แกเป็นคน “เยอะ” 
แกไม่เล่นโซเซียล
แกเล่น LINE ที่มีเอาไว้คุยกันเฉย ๆ ซึ่งนาน ๆ ทีเราจะคุยกัน เพราะต่างคนก็ต่างยุ่ง ถ้าไม่ได้ติดต่อกันในโซเซียล เราก็ไม่ค่อยรู้ความเป็นไปของกันและกัน
เราก็เลยติดต่อกันยาก

ฉันไม่รู้ความเป็นไปของแก
แต่แกรู้ความเป็นไปของฉัน เพราะฉันก็โพสต์อะไรใน Timeline ของฉันตลอด


ปรกติแล้วฉันเป็นที่คนนอนแล้วหลับสนิท ฉันเป็นคนที่ไม่เคยฝัน ๆ นาน ๆ ทีถึงจะฝันที อาจจะปีละครั้งก็ว่าได้

ไม่รู้สิ ฉันก็ชอบชีวิตของฉันแบบนี้ คือนอนหลับสนิท ไม่ต้องฝัน เพราะนอนแล้วฝัน ฉันก็คิดว่ามันเป็นการเสียพลังงานในการนอน

ในช่วงเวลาที่ฉันเขียนตอนนี้ เพื่อนของแฟนฉันก็เพิ่งสูญเสียเสาหลักในครอบครัว

สามีเขาเสียชีวิตทั้ง ๆ ที่อายุยังไม่เยอะ
มันเป็นอะไรที่น่าใจหาย เพราะช่วงนี้ที่ประเทศออสเตรเลีย มันเป็นช่วงปิดเทอม มันเป็น school holidays ที่เด็ก ๆ และทุกคนในครอบครัวใช้ชีวิตวันหยุดกันอย่างมีความสุข

แต่เด็ก ๆ ครอบครัวนี้สูญเสียคุณพ่อ
ภรรยาสูญเสียสามี

ฉันกับแฟนพอได้ข่าว เราสองคนก็เป็นห่วงเขา เพราะแฟนฉันก็สนิทกับครอบครัวนี้มาก เราก็เป็นห่วงว่าพวกเขาจะอยู่กันยังไง แม่ 1 ลูก 2 และลูกก็กำลังอยู่ในวัยเรียนทั้ง 2 คน มันจะมีผลกระทบต่อจิตใจของเด็ก ๆ มากขนาดไหนที่ต้องสูญเสียคุณพ่อในช่วงปิดเทอม มันคงเป็นช่วงปิดเทอมที่เลวร้ายที่สุดของพวกเขาเลยก็ว่าได้

เพื่อน ๆ หลายคนที่เมืองไทย เราก็พอมีโซเซียลของกันและกัน พวกเราก็ยังพอเห็นข่าวสารและการเคลื่อนไหวของแต่ละคน ถึงแม้จะไม่ได้คุยกัน แต่ก็ยังส่องโซเซียลของกันและกัน นาน ๆ ก็จะคอมเมนท์ให้กันที ยกเว้นแกนี่แหละ ที่แตกพวกออกมา เพราะแกเป็นคน “เยอะ”

สงสัยฉันต้อง reach out ติดต่อหาแกแล้วหละ
เพราะชีวิตมันช่างเปราะบางเหลือเกิน

วันไหนจะเกิดอะไรขึ้นเราก็ยังไม่รู้
คนเราสมัยนี้ ยังหนุ่มยังแน่นก็เสียชีวิตกันได้ มีเยอะแยะมากมาย

คนเรา ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยความไม่ประมาท
คนใกล้ตัว คนไกลตัวอาจจะไปเมื่อไหร่ก็ได้
เราต้องไม่ทำตัวห่างเหิน
เราต้องไม่ “ยุ่ง” มากซะเกินไป จนไม่มีติดต่อหาคนรอบข้าง

เริ่มเลยวันนี้ ไม่ต้องรอตอนเกษียณแล้วค่อยติดต่อเพื่อน ๆ หรือคนรอบข้าง ถึงตอนนั้นมันอาจจะสายเกินไปแล้ว หรือถึงตอนนั้นความสนิทสนมมันอาจจะไม่เหมือนเดิม มันอาจจะต่อไม่ติดแล้วก็ได้

ความสัมพันธ์ของมนุษย์เป็นเรื่องเปราะบาง
ชีวิตของคนเราเป็นเรื่องเปราะบาง
วันนี้เราบอกรักใครสักคนแล้วหรือยัง
วันนี้เรา reach out หาคนที่เราไม่ได้ติดต่อมาเป็นระยะเวลานานแล้วหรือยัง

ไม่ต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้
“พรุ่งนี้” ไม่เคยมาถึงซะที
มันมีเฉพาะวันนี้ เดี๋ยวนี้ วินาทีนี้

คิดแล้วทำ
ทำทันที
อย่าคิดนาน
อย่าคิดเยอะ

​