Daddy Diary #EP14; เมื่อลูกลิงไปสิงคโปร์

ช่วงปิดเทอมใหญ่ ช่วง summer; December - January ทุก ๆ 2 ปี ลูกลิงทั้ง 2 และแม่ลิงจะพากันเยี่ยมญาติ ๆ ที่สิงคโปร์ และก็ต่อด้วยการไปเยี่ยมญาติที่เมืองไทย

คราวนี้เราไม่ได้ที่สิงคโปร์ด้วย อย่างที่เขียนไปคราวก่อน เพราะเราอยากอยู่ทำงานที่ออสเตรเลียมากกว่า

งานคือเงิน เงินคืองานจ๊ะ ถึงแม้ว่าเราจะทำงานได้จากแทบทุกที่ก็ตาม แต่ทำที่ office หรือที่บ้านที่ Internet แรง ๆ มันก็จะสะดวกกว่า

ช่วงที่ลูกลิงและแม่ลิงไม่อยู่ เราต้องจัดการชีวิตของเราเอง
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหาร เรื่องซักผ้าหรือเรื่องล้างจาน

เรื่องซักผ้า เราไม่มีปัญหา เพราะแค่จับเสื้อผ้าโยนลงเครื่องซักผ้า ก็จบแล้ว
แต่เรื่องการล้างถ้วยล้างจานนี่สิ มันเป็นอะไรที่เราต้องทำทุกวัน รู้สึกไม่ค่อยไหว เพราะปรกติแล้วลูกลิงตัวโตจะเป็นคนดูแลในเรื่องการล้างจาน จันทร์ - ศุกร์ แล้วเราก็เป็นคนล้างจานแค่วันเสาร์กับวันอาทิตย์แค่ 2 วันเอง ไม่หนักมาก ง่าย ๆ 

แม่ลิงไม่ต้องล้างจานจ๊ะ เพราะเขาเป็นทำกับข้าวแล้ว

นี่คือหน้าที่ที่พวกเราแบ่งกันทำที่บ้าน
ลูกลิงตัวเล็ก ยังไม่ต้องทำอะไรมาก

​ลูกลิงตัวโตเริ่มทำหน้าที่ล้างจาน วันจันทร์ - วันศุกร์ ตั้งแต่เริ่มเรียน year 6 แล้ว
ด้วยค่าแรงวันละ $1
อาทิตย์หนึ่งก็จะได้ค่าแรง $5

year 6 & year 7;  ลูกลิงได้ค่าล้างจานวันละ $1
พอขึ้น year 8 เราก็เพิ่มค่าแรงให้เป็นวันละ $2, (อาทิตย์ละ  $10)
มันเป็นแรงงานในครอบครัวจริง ๆ 

ลูกลิงทั้ง 2 ไม่มี pocket money หรือเงินให้เปล่า ๆ ทุกอาทิตย์ที่พ่อแม่หลาย ๆ คนให้กัน
โดยเฉพาะคนไทยที่ให้เงินลูก ๆ ไปโรงเรียนทุกอาทิตย์
ครอบครัวเราไม่เป็นแบบนั้นจ๊ะ

Daddy บอกว่า "หนูอยากได้ตังค์ ได้ pocket money หนูต้องทำงานแลกกับเงินนะลูก เงินไม่ได้หล่นลงมาจากฟ้า money is not falling from the sky"

เดี๋ยวเรื่อง pocket money หรือการไม่มี pocket money ของลูกลิงทั้ง 2 เดี๋ยวเราจะเขียนใน blog ต่อไปละกัน

ตอนที่ลูกลิงอยู่ที่บ้าน เราก็สบายนะ เราไม่ต้องมา worries เรื่องล้างถ้วยล้างจาน เพราะเราทำงานเราก็เหนื่อยแล้ว ไม่ต้องการมาเหนื่ยอกับงานที่บ้านอีก เราก็โชคดีที่ได้ลูกลิงตัวโตมาช่วยงานตรงจุดนี้ ตั้งแต่ตอนที่เขาอยู่ year 6 แล้ว

เพื่อน ๆ ของลูกลิงหลาย ๆ คน ไม่ต้องทำงานที่บ้านอะไรเลยก็มี ไม่ต้องล้างจาน ไม่ต้องทำงานบ้าน พ่อแม่ทำให้หมด เราคิดว่าแบบนั้น "มันง่ายไป" มันจะกลายเป็น "พ่อแม่รังแกฉัน"  

เพื่อน ๆ ลูกลิงหลาย ๆ คนเป็นลูกคุณหนู ฝรั่งนี่แหละ ไม่ต้องอื่นไกล
ลูกลิงเราไม่ใช่จ๊ะ พวกเขาต้องสามารถเอาตัวรอดได้ ไม่ใช่ไข่ในหิน
ถึงแม้ว่าครอบครัวเราจะไม่ได้เดือดร้อนอะไรก็ตาม พวกเราก็เลือกที่จะไม่เลี้ยงลูกให้เป็นคุณหนู ให้ลูกมาเป็นนายเรา แบบนั้นไม่เอาจ๊ะ

แต่ก็นั่นแหละ ครอบครัวใครครอบครัวมัน แต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน
เราไม่ judge ใคร
และไม่ต้องการให้ใครมา judge เราด้วยเช่นเดียวกัน

ตอนที่ลูกลิงอยู่ เราก็สบาย ไม่ต้องกังวลเรื่องล้างถ้วยล้างจาน วันจันทร์ - วันศุกร์

พอลูกลิงหายไปเป็นเดือน ๆ แบบนี้ เราก็เหนื่อยได้เหมือนกันนะ
ล้างจานมันไม่หนักหรอก แต่มันจุกจิก เราอยากเอาเวลาไปทำอะไรอย่างอื่นมากกว่า

ชีวิตคนเราบางที เราก็มองข้ามสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ไปนะ
ตอนที่เขาอยู่ เราก็รู้สึกเฉย ๆ เพราะมันเป็น routine
พอเขาไม่อยู่ เราต้องทำอะไรเอง มันก็แอบเหนื่อยได้เหมือนกันนะ เพราะลูกลิงกับแม่ลิงไม่ได้แค่ 1-2 วัน พวกเขาไปกันเป็นเดือนจ๊ะ แล้วเราค่อยตามไปทีหลัง นั่นหมายถึงการที่เราต้องล้างถ้วย ล้างจานเอง จัดการชีวิตตัวเองเป็นเวลา 1 เดือน

มันก็ไม่ได้ยากนะ
แต่เราไม่ได้มีเวลาเยอะแยะมากมายอะไรเหมือนคนอื่น เราอยากเอาเวลาตรงนั้นไปทำอะไรอย่างอื่นที่มัน productive กว่านี้ ก็แค่นั้นเอง

แต่ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวโรงเรียนก็จะเปิดแล้ว
ทุกอย่างก็จะ back to normal แล้ว
ชีวิตที่ต้องดำเนินกันต่อไปจ๊ะ