Daddy Diary #EP10; ไปงานปาร์ตี้บ้านเพื่อน

ลูกลิงตัวโตตอนนี้อยู่ในวัยทีน (13-19)
ปีนี้เป็นครั้งแรกที่เขาขอไปงานวันเกิดเพื่อน ซึ่งเราไม่ค่อยที่จะ OK เท่าไหร่ เพราะเขาขอไปตั้งแต่ 2pm - 9pm

งานวันเกิดอะไรวะ 8-9 ชั่วโมง
งานวันเกิดสำหรับเราคือไปทานข้าวด้วยกัน เสร็จแล้วก็กลับ จบ

โดยส่วนตัวแล้วเราไม่มีงานวันเกิด เราไม่จัดงานอะไรทั้งสิ้น เราคิดง่าย ๆ ว่าทุก ๆ วันมันก็คือเหมือนเดิม ทำวันนี้ให้ดีที่สุด "วันเกิด" มันเป็นแค่สิ่งสมมุติขึ้นมาเฉย ๆ แต่เราก็ไม่ได้อธิบายเรื่องนี้ให้ลูก ๆ ฟังหรอก แต่ทุกคนในครอบครัวรู้ดีว่าเราไม่จัดงานวันเกิด 

วันเกิดเรา เสมือนวันตายแม่ ทำไมต้องฉลองด้วยหละ
cake ก็มีแต่น้ำตาล 
healthy ตรงไหนเนี๊ยะ (เราคิดมากเกินไปหรือเปล่าเนี๊ยะ)

แต่นั่นมันก็ความเชื่อของเรา เราไม่เคยที่จะ impose อะไรกับใคร
คนที่รู้วันเกิดเราก็มีแค่ภรรยา

เราไม่เคยใส่ข้อมูลอะไรพวกนี้ลงในพวกสื่อ social ดังนั้นเราจะไม่เคยได้รับข้อความอะไรจากใครใน social จะมีก็แค่ภรรยา และเพื่อนที่สนิท 1 คนเป็นคน Fiji ซึ่งเราก็คิดว่าเขาคง record ไว้ใน Google Calendar อะไรสักอย่าง เพราะเพื่อน Fiji จะส่ง WhatApps มาทุกปีเลย

แต่ลูกเรายังเด็ก เขายังไม่เข้าใจอะไรพวกนี้
ตอนที่เด็ก ๆ อยู่ kindy อยู่ year 1-2-3 เราก็จัดให้ เพราะเด็ก ๆ ต้องการความสนุก แต่พอโตขึ้นเราก็เลิกจัดกันละ อย่างมากก็แค่ซื้อ cake มาทานกันที่บ้าน พ่อ แม่ ลูก... จบ

ลูกลิงตัวโต, วันเกิดเขาอยู่ช่วง Jan, school holiday ซึ่งส่วนมากเขาก็จะไปอยู่ที่สิงคโปร์กัน ซึ่งครอบครัวที่สิงคโปร์ก็ spoil กันน่าดูอยู่แล้ว ดังนั้นเราไม่ต้องทำอะไรมาก ครอบครัวฝ่ายโน้นเขาจะเป็นหัวสมัยใหม่มากกว่าเรา

ที่บ้านก็เลยจะไม่จัดงานวันเกิดกัน วุ่นวาย
ทุก ๆ วันคือวันที่ดีที่สุด ไม่ต้องรอให้ถึงวันเกิดค่อยฉลองหรือ celebrates

แต่ก็อย่างที่บอกว่านั่นคือสิ่งที่เราคิด และลูกก็ยังเด็กเกินที่จะเข้าใจ
และเราก็ไม่ต้องการ impose ความเชื่ออะไรให้กับลูก
ชีวิตเขา ให้เขาคิดเอง

แต่เราก็แค่คิดว่าการไปงานวันเกิดของเด็ก high school,  2pm-9pm เนี๊ยะ มันนานเกิน
เราบอกว่าลูกว่า ลูกไปได้ แต่ต้องกลับภายใน 7pm คือทาน dinner เสร็จก็ให้กลับ จะอยู่อะไรกันนักกันหนา ลูกลิงบอกว่ามัน rude นะที่จะต้องกลับก่อน 
เราบอกว่าไม่ rude ก็เรามีเวลาแค่นี้ จะไปหรือไม่ไป 
ถ้าไม่ไปก็อยู่บ้าน

ลูกลิงพูดไม่ออก น้ำตาไหลเบา ๆ 
น้ำตาทำอะไร daddy ไม่ได้จ๊ะ
ไหลออกมา เดี๋ยวมันก็หยุด
เราบอกลูกลิงว่าให้ไปงานวันเกิดเพื่อนก็ดีแล้ว เราบอกลูกว่า จะไปอะไรกันนานขนาดนั้น ไปโรงเรียนก็เจอกัน Mon-Fri

ลูกลิงบอกว่าไม่เหมือน ไปโรงเรียนก็ไปเรียน ไม่ค่อยได้เล่นกันกับเพื่อน
แต่นี่เขาบอกว่าเขาจะได้เล่นกันกับเพื่อน

เขาต่อรองว่า ถ้าเขาอ่านหนังสือ ทบทวนบทเรียนทั้งหมดภายในวันเสาร์ แล้วงานวันเกิดเพื่อนวันอาทิตย์ ให้เขาไปเต็มวันเลยได้มั้ย

เราบอกว่า เรื่องอ่านหนังสือ เรื่องเรียน you ก็ต้องทำตามปรกติอยู่แล้วจะเอามาเป็นข้อแลกเปลี่ยนไม่ได้ เราก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าต้องกลับภายใน 7pm

วันต่อมา ลูกลิงกลับจากโรงเรียน ลูกลิงเอารายการและกิจกรรมมาให้ดูว่า วันนั้นเด็ก ๆ จะทำอะไร จะเล่นอะไรกันบ้าง

เราเห็นแล้ว เราอ่านแล้ว
เราก็ยังยืนยันว่ากลับก่อนเวลาอยู่ดี อยู่แค่ทาน dinner, เป่า cake เสร็จก็กลับ

ลูกลิงหายเงียบเข้าไปในห้อง
ลูก ๆ บ้านเราห้ามปิดประตูห้อง ห้องนอนต้องเปิดตลอด ยกเว้นเวลานอน ดังนั้นเราจะเห็นและรับรู้เสมอว่าลูกลิงทำอะไรกันบ้าง

ลูกลิงไปเขียนจดหมายหา daddy เขียนเป็น persuasive writing
เออ เป็นไงหละ
ถ้าโต้วาทีไม่เก่ง พูดไม่สู้ daddy ก็ต้องเป็น persuasive writing ละกัน

ลูกลิงเขียนมาว่าข้อดีของการไปงานปาร์ตี้กับเพื่อนมีอะไรบ้าง
เหตุผลคืออะไร
ทำไมเขาถึงไปใช้เวลาอยู่กับเพื่อน ๆ 
ลูกลิงเขียนมา 2.5 หน้า ไม่เว้นบรรทัด
ดีมากเลย

พอเราอ่านเสร็จ สุดท้ายเราก็เลยต้องลูกลิงไป
เราบอกกลับบ้าน 9pm ตรง ไม่เหลือ ไม่ขาด ไม่หย่อน

เห็นม๊ะ อยากได้อะไร มันก็ต้องมี proposal มีเหตุมีผล
มาบอกแค่ว่าอยากจะไป
"ไม่ work" หรอก

วันงานวันเกิด เพื่อน ๆ ของลูกลิงมาที่บ้าน มาจัดแจงลูกโป่งอะไรของพวกเขาก็ไม่รู้ วุ่นวายตามประสาเด็ก ๆ คือมาแบบว่าไม่ได้นัดหมาย เพื่อน ๆ ลูกลิงมา knock the door เลย ลูกลิงก็ surprise เหมือนกันที่เพื่อน ๆ มาที่บ้านเราก่อน

เราก็เลยปล่อยให้เด็ก ๆ เตรียมอะไรของเขาไป
แล้ว 2pm เราก็ขับรถไปส่งลูกลิงและเพื่อนเขาอีก 2 คนที่บ้านของเจ้าของงานวันเกิด; 10 นาทีจากบ้านเรา

9pm เราไปรับลูกลิง
ลูกลิงเป็นคนแรกที่กลับ
เราไม่สน เราบอกว่า 9pm ก็ถือว่าวันนี้ได้ spend time แล้วกับเพื่อน ๆ 9 ชั่วโมง เพราะที่บ้านเราจะไม่นอนดึกกัน

by 9:30pm เด็ก ๆ ต้องเข้านอน ยกเว้นช่วงปิดเทอม ซึ่งพวกเขาก็นอนไวอยู่แล้ว เพราะที่บ้านเราไม่นอนดึกกันอยู่แล้ว

การเลี้ยงลูกของแต่ครอบครัวไม่เหมือนกัน แต่ของครอบครัวเราเป็นแบบนี้จ๊ะ
เราไม่ judge ใคร
และเราก็รู้สึกเฉย ๆ หากใครจะมา judge เรา

ทุกคนลองนำเอาไปประยุกต์ใช้กันได้นะครับ