ชีวิตของลูกศิษย์จากเมืองรอบนอก

หลาย ๆ คนอาจจะงงว่าเอ๊ะ ทำไมช่วงนี้อาจารย์ post รูปอะไรเนี๊ยะ มีแต่ไปทานข้าว

เผอิญว่าช่วงนี้มหาวิทลัยเพิ่งจะเปิดเทอม
ถ้าเราอยากจะเจอกลูกศิษย์เก่า เราก็ต้องนัดเจอพวกเขาช่วงนี้ ก่อนที่พวกเขาจะยุ่งและ busy ไม่มีเวลาเจอกันหลังจากนั้น

ไม่ง่ายนะ ชีวิตของลูกศิษย์แต่ละคน ลูกศิษย์จากเมืองชนบท จากเมืองรอบนอก มาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองใหญ่ อย่าง Wollongong

หลาย ๆ คนอาจะจคิดว่าชีวิตของฝรั่งนั้นสวยหรู
แต่พอเรามาได้เป็นอาจารย์ และยิ่งมาสอนโรงเรียนที่อยู่เมืองรอบนอกด้วยแล้ว มันทำให้เรารู้ว่า ชีวิตฝรั่งหลาย ๆ คน เขาก็ไม่ได้สบายกันเลย มันมีความเหลื่อมล้ำกันทางสังคมอยู่ เราใช้ชีวิตส่วนมาเติบโตมาในสังคมเมืองใหญ่ อย่าง Wollongong พอเราได้มาสัมผัสชีวิตของลูกศิษย์หลาย ๆ คน มันก็ทำให้เราเข้าใจสัจธรรมของชีวิตมากขึ้น

เราคิดว่าเราเป็นอาจารย์แค่คนเดียวในโรงเรียนที่ยังติดต่อและ keep in touch กับลูกศิษย์เราหลาย ๆ คน ก็เฉพาะที่เราสนิท เพราะลูกศิษย์หลาย ๆ คน เรารู้จักทั้งคุณพ่อและคุณแม่ของเขา สอนพวกนี้มาตั้งแต่เด็ก  ๆ ตอนนี้เข้ามหาวิทยาลัยกันแล้ว

กับชีวิตลูกศิษย์บางคน เขาอาจจะไม่ได้มาจากครอบครัวที่สมบูรณ์นัก
พ่อเป็นเกษตรกรเลี้ยงวัวเนื้อ
แม่เป็นคนทำความสะอาดตามโรงแรม
หรือบางคนพ่อก็เป็นภารโรง หรือทำงานงานในโรงฆ่าวสัตว์ เงินเดือนไม่เท่าไหร่เอง ก็มีเยอะแยะ

ลูกศิษย์บางคน เขาบอกว่าเขาจะเป็นคนแรกของตระกูลที่จบปริญญาตรี ที่เรียนมหาวิทยาลัย

สังคมเมืองรอบนอก สังคมชนบท พ่อแม่หลาย ๆ คนก็เกิดที่นั่น โตที่นั่น เรียนกันอย่างมากก็แค่ year 10 (กฏหมายที่ NSW  สมัยก่อน ภาคการศึกษาแค่ year 10) แล้วก็ออกมาทำงานรับจ้างกัน พวกเขาไม่ได้ต่อยอดชีวิตอะไรมากมาย

เราดีใจที่เราได้เป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางของลูกศิษย์หลาย ๆ คน
ลูกศิษย์ผู้ชายที่เห็นในรูป ตอนนี้ก็เรียน ปี 2 ของ Engineering แล้ว
อีกคนก็เรียนพวก Meidical Science อะไรสักอย่างนี่แหละ เราจำไม่ได้

ทั้ง 2  คนเรียนเก่งคณิตศาสตร์ เป็นตัวเก็งที่กะจะได้ band 6 ของปีนั้น
แต่ก็น่าเสียดาย ได้มาแค่ band 5 แต่ก็เป็น band 5 ที่สูงพอสมควร
เด็กผู้ชายก็ชอบวิชาคอมพิวเตอร์และฟิสิกส์เป็นชีวิตจิตใจ สมัยที่เขาเรียน high school อาจารย์ก็จะชอบเรียกใช้เขาและเพื่อนอีกคน ทำนั่น นี่ โน่น ให้ตลอด 

ลูกศิษย์ year 12 ทุกปี อาจารย์จะสอนทำข้อสอบ และติวกันหลังเลิกเรียนทุกปีอยู่แล้ว ตลอดทั้งเทอม 3 เป็นเวลา 1 เทอม มันจึงทำให้เราสนิทกับลูกศิษย์เหล่านี้ และคุณพ่อคุณแม่ของลูกศิษย์เองก็รู้สึกขอบคุณเราที่เราทุ่มเทในการสอนให้กับลูก ๆ เขาด้วย

ทุกครั้งที่เราเห็นความสำเร็จ หรือเห็นลูกศิษย์กำลังเดินทางไปสู่จุดมุ่งหมายชีวิตที่เขาตั้งใจไว้ มันคือความสุข ชีวิตของการเป็นอาจารย์

นี่แหละความสุข ที่ไม่ต้องไปซื้อหามาด้วยเงินทอง
ความสุขของการเป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จของพวกเขา
แค่เขาบอกว่า เขาเป็นคนแรกของตระกูลที่เรียนมหาวิทยาลัย แค่เขาบอกว่าเขาเป็นคนแรกของตระกูลที่จะได้รับปริญญา แค่นี้เราก็ภูมิใจแล้ว

บางทีการเข้าเรียนมหาวิทยาลัยหรือการรับปริญญาสำหรับเรา มันเป็นเรื่องปรกติ
หลาย ๆ คน take it for granted
แต่สำหรับเด็กที่มาจากสังคมชนบท สังคมเมืองรอบนอก สำหรับพวกเขาแล้ว มันคืออะไรที่ยิ่งใหญ่มาก สำหรับเขาและครอบครัวของพวกเขา

​...ตั้งใจเรียนนะเด็ก ๆ ...